ริมโขง โล่งธารา

สองฝั่งฝา หาไกลกัน

มองเห็น เป็นน้ำกั้น

คือเขตขั้น ปันแผ่นดิน

สองฝั่ง ยังร่องลอย

ลงเรือน้อย ค่อยทำกิน

น้ำหนึ่ง ถึงท้องถิ่น

ยินเสียงพิณ แคนแดนไกล

ยามเย็น ลงเล่นน้ำ

จนมืดค่ำ คืนเพ็ญใส

สว่าง ท่ามกลางไพร

เสียงน้ำไหล ใจล่องลอย

เย็นฉ่ำ ลำน้ำโขง

ท้องฟ้าโปร่ง เปลี่ยวดาวคอย

ในน้ำ ดาวนับร้อย

ค่อยระยิบ ระยับพราว