เพื่อนสนิทเข้ามาหาฉันอีก

หลังจากหลีกหลบมาว่ายามเผลอ

อิงแอบอยู่ยามค่ำทำละเมอ

ได้พบเธอยามฟ้าหม่นค้นหาใจฯ

 ปุยเมฆหมอกบังบดลดแสงกล้า

จิตเย็นชาเซื่องซึมครึมบ้าใบ้

ความสลดเข้ายึดครองจองด้านใน

ก็พูดได้กับตัวเองข่มเหงเราฯ

 จิตปั่นป่วนรวนเรเหหันหัก

มันทึกทักจักโทษใครที่ใดเล่า

แสงจันทร์ส่องต้องกายได้เห็นเงา

เห็นความเหงากับเงาเราคุยกันฯ

 ยามเธอสุขเพื่อนเงาเงียบเหงาอยู่

ทำไม่รู้ไม่เห็นเป็นตัวฉัน

เราติดตามไถ่ถามอยู่ทุกวัน

ที่ตรงนั้นมีฉันอยู่ดูแลนายฯ

 เหงามากไหมเพื่อนยากอยากจะทราบ

เงาแบนราบกับพื้นยืนยามสาย

แม้นตัวเธอร้อนลุ่มกลุ่มใจกาย

ไม่สบายรายร่องพื้นยืนดูแกฯ

 ดูโน้นแนะไงเพื่อนเราจันทร์เจ้าฉาย

ดาวเรียงรายล้อมรอบปลอบบาดแผล

เราสั่งได้ใช่นะมาดูแล

ยามเพื่อนแพ้คุยกับเงาเราเข้าใจฯ

 เขียนระบายข้อความตามสายหมอก

กระซิบบอกจากม่านฟ้าอย่าหวั่นไหว

ไหลรินร่วงหลั่งออกทั้งนอกใน

แปะเอาไว้ที่ปลายฟ้าให้ข้าดูฯ

 กาลเวลาจะผ่านพ้นเหมือนโยนข้าม

มีคำถามมากมายไกลสุดกู่

เพื่อนของเงาเหงาจังอยากฟังครู

บอกเพื่อนรู้เพื่อนเหงาเพื่อนเงาจันทร์ฯ

กล้าต้น อินระดา