หนุ่มมะเดื่อสาวมะดัน (กลบทนายโรงลืมกรับ)

บนภูเขา เล่าโล้น ต้นธารแอ่ง
มีแกะแก่ง ก่อนเก่า หนุ่มสาวเที่ยว
ไม้จากดง หมดลง หลงเปล่าเปลี่ยว
นุ่งผ้าเตี่ยว เหลียวหา มาน้ำตก

เดินหาผัก ริมหนอง กองขยะ
สัมภาระ บนหลัง ร่วงไหลหก
หอบกระป๋อง ตองแตง กระทกรก
สกปก หมกเหม็น เป็นตาแก่

เหลียวแลหา ขวัญใจ ใต้ฟ้ารั่ว
หม่ำเม็ดถั่ว หัวสิว ผิวแทนแท่
แสยะยิ้ม ฟันดำ ขำแฮ่แฮ่
หนังดำแล่ หย่อนย้อย ห้อยกระติก

เห็นมะเดื่อ เมื่อแล แม่อ้อยอิ่ง
เดินกรุ๊งกริ๊ง กริ่งกำไร ไสลจิก
ทำตาเปรี้ยว เคี้ยวมะดัน สั่นระริก
นั่งรอกิ๊ก ปิกนิค ซิกแซ็กนัด

หนุ่มมะเดื่อ เถือถ้อย ร้อยจีบปาก
ชุดกระชาก มะดันดอง ไม่คล่องขัด
ประคลองนาง ร่างระหงส์ ลงแขนรัด
 มะดันปัด ปกป้อง ร้องเอะอะ

ดูซิคน มากมาย ท้ายตลาด
ยังบังอาจ มาดไม่งาม ทำไมละ
ทำไวไฟ พ่อปลาไหล ใช่ธุระ
รู้แล้วจะ เจ็บตัว หัวหลุดบ่า

โคตรมะดัน ฉันเป็นใคร ใช่บังอาจ
ตระกูลปราชญ์ ฉลาดปลูก ลูกคนล่า
ทำไม่ห่วง หวงตัว กลัวแม่ด่า
เปล่าคนป่า ห่าเขา บ้านเต่าหิน ฯ

หนุ่มมะเดื่อสวมะดัน อ่านต่อตอน   2      3   4   5   6   7   8   9   10

กล้าต้น อินระดา
14 ก.ค.52

กลบกลอนนี้ เป็นกลอนกล ที่เรียกว่า กลบทนายโรงลืมกรับ คือ ทุกบรรทัด จะต้องลงส่งสัมผัสนอก ด้วย คำ ลหุ(คำตาย เสียงสั้น)
เท่านั้น เรื่องเล่ามีอยู่ว่า ครั้งเมื่อวางโกลนเรือ เอนกชาติภุชงค์ แล้วเสร็จ จำต้องมีการลองน้ำ พระราชวังบวร โปรดที่จะเสด็จล่องเรือจากท่าวาสุกรีไปขึ้นที่วังหน้า ด้วยความฉุกละหุก นายโรงผู้จัดเตรียมอุปกรณ์ ลืมนำ
 กรับ ลงเรือให้อาลักษณ์ขับเห่ พอเรือออกจากท่า อาลักษณ์ก็เริ่มเห่ แต่หา กรับ ไม่เจอ ด้วยปรีชา จึงต้องว่ากลอนท้ายหัก จะได้ไม่ต้องลงกรับ
 กรมพระราชวังบวร เห็นเป็นการแปลก เลยถามอาลักษณ์ว่า เฮ้ย นี่มึ ง ด้นกลอนกลอะไร อาลักษณ์ จึงตอบไป ว่า นี่เป็นกลบท นายโรงลืมกรับ พระเจ้าข้า